Daar gingen we, twee teams in twee spiksplinternieuwe SUV’s van Lexus, die we voor deze gelegenheid tijdelijk meekregen van de importeur. Op weg naar een koud en winters avontuur dat zo te gek zou worden dat zelfs de ijsberen er jaloers om zouden worden: de Winter Trial 2024! Onze luxe, toen nog glimmende auto’s werden tot de nok toe gevuld met winterse kleding en een hoeveelheid foto- en filmapparatuur waardoor menigeen zou denken dat we voor een jaar naar Siberië zouden vertrekken voor een Hollywood-productie.

De start van dit wintertenen veroorzakende avontuur was Krakau, in Polen. Na een nachtelijke roadtrip, die langer leek te duren dan een flinke Netflix-marathon, arriveerden we rond 10.00 uur in de ochtend. We vielen meteen met onze neus in de boter, net buiten de stad werden de laatste technische keuringen gehouden. Ook werden alle routeboeken en informatie uitgedeeld en wij, De Car Guys, mochten er de hele week bij zijn om alles op beeld vast te leggen. Voor deze speciale klus werd ons team uitgebreid naar De Car Guys XL, met cameramannen, fotografen en zelfs een drone-piloot. Stuk voor stuk liefhebbers van klassieke auto’s en dus wisten we alle zes dat dit niet zomaar een rally was en konden we allemaal niet wachten om te beginnen met het maken van de mooiste foto- en videobeelden die we ooit gemaakt hadden.

De officiële start vond plaats op een circuit, twintig minuutjes rijden van het hotel dat zich midden in de prachtige stad bevond. Een ideale gelegenheid om de auto’s in actie te zien en om kennis te maken met de teams die we een week lang op de voet zouden volgen. De avond ervoor kwam ik er in de lobby trouwens al achter dat er behoorlijk wat AMK-lezers waren onder de deelnemers aangezien er meerdere waren die vaste lezers zijn van deze column. Heel erg leuk! De groep deelnemers bestond uit een ontzettend leuk en gemêleerd gezelschap, internationaal ook. Communicatiebarrières? Nee hoor, die werden opgelost met universele gebaren die voor iedere autoliefhebber hetzelfde zijn. Woorden zijn niet nodig als je een gezamenlijke passie hebt toch?

Het zal jullie vast niet zo verbazen gezien mijn voorliefde voor grote glimmende Amerikaanse sloepen maar ik was nog niet helemaal thuis in de rally-wereld voordat ik aan dit Winter Trial-avontuur begon. Mijn paarse gevaarte is namelijk meer geschikt voor een parade-rondje op een zwoele zomeravond dan voor een heftig en hobbelend avontuur in de vrieskou, mijn trots zou ongetwijfeld bij de eerste sneeuwheuvel al heftig protesteren.

Het was prachtig om te zien hoe al die klassieke auto’s, die wél winterproof waren, zich door allerlei weersomstandigheden wisten te sleuren. Alle credits gaan natuurlijk naar de chauffeurs en navigators want serieus, die mensen moeten sturen als stuntmannen op sommige wegen! Als ik die navigators bezig zag met de neus in het routeboek kreeg ik al wagenziekte! Ik vroeg één van hen hoe ze dat toch deden zonder kotsmisselijk te worden. Zijn antwoord? “Ach, ik ben Noordzee-visser, ik ben wel wat gewend.” Oké, die kerel kon duidelijk wel wat hebben.

Zes dagen lang reden we door kerstkaarten heen, van de ene winterse ansichtkaart naar de andere. We reden via Polen, dagen door Slowakije, om daarna via enkele dagen Tsjechië weer te eindigen in Polen. Altijd weer een stap voor proberen te komen op de deelnemers, om ze steeds opnieuw in de meest adembenemende omgevingen vast te leggen als de hele groep weer voorbij geraced kwam. Driftend over berg- en boswegen, glijdend over nattigheid, sneeuw en ijs. En steeds weer circuits en testbanen waar speciale proeven werden gedaan. Als de deelnemers klaar waren voor de dag, en een geweldig diner volgde begon voor ons deel twee van de missie in een ware race tegen de klok: monteren, de beste foto’s van de dag uitzoeken en op zoek naar de beste interviews, leukste quotes en grappigste videobeelden voor een epische eindfilm.

Met zo’n zestig teams aan de start, ontwikkelde ik gedurende de week een band met bepaalde teams. Mijn favoriet was de Skoda 130 RS van een Tsjechische equipe. Geen idee waarom, die auto raakte een emotionele snaar. Misschien wel omdat de bestuurder al driftend een grasveld omploegde tijdens de allereerste proef op de allereerste dag: de toon was gezet. Maar mijn hart ging ook sneller kloppen van een prachtige Ford Cortina uit 1968 en de knalgele Renault 4 van een Iers stel vond ik ook al zó gaaf. Eigenlijk deden er allemaal maar leuke auto’s mee, en nóg leukere mensen. Ondanks de competitie hielpen de deelnemers elkaar als er problemen waren, zonder zich druk te maken over hun eigen plekje in het klassement. Dat vond ik heel mooi en bijzonder om te zien.

Het hoogtepunt was misschien wel het tonen van de film waar ons hele team zo keihard aan gewerkt had de zes voorgaande dagen. De film werd als een soort hoogtepunt van de avond getoond tijdens het gala in een volledig uitgehakte zaal in een zoutmijn midden in Krakau. Ongeveer 135 meter onder de grond en met een uitstraling die in een James Bond-film niet zou misstaan. Op een giga scherm werd onze eindfilm daar voor de alle deelnemers en de gehele crew getoond. Ons team stond vastgenageld aan de grond toen de film gestart werd. Toen ik mij na een paar minuten voorzichtig omdraaide en de zaal inkeek zag ik voor het eerst die week de voltallige club van zo’n 160 personen muisstil en in volledige concentratie onze film kijken. Wat een magisch moment! Er werd slechts gelachen bij de grappige momenten, geluisterd naar de prachtige quotes van deelnemers. Op het puntje van de stoel, iedereen, zonder uitzondering. Misschien nog wel het mooiste was de twintig minuten en zevenenvijftig seconde durende glimlach tijdens het kijken naar de film van organisator Timo Rietbergen. 

We hebben gelachen, ongelofelijk gezwoegd, amper geslapen en onvergetelijke herinneringen gemaakt. Volgend jaar weer? Jazeker, die twee Lexussen staat al te trappelen om weer in actie te komen, uitkijkend naar een nieuwe dosis winterse waanzin.

Deze column komt uit Auto Motor Klassiek, waarvoor Maria al meer dan tien jaar iedere maand een column schrijft.