Op naar Ziggo dome… Concert, romantiek, een grote glimlach en goede zin: deze avond kon niet stuk. Oké, de avond kon ook écht niet stuk, maar de auto daarentegen wel. Onze eerste kennismaking, die we hier nog wel eens vertellen, strandden we met deze 300C door een probleem met de remmen. Vroeg in de ochtend kwamen we thuis, met zo’n zelfde gele hulptroep als hier op de foto hieronder staat. En nu, deze avond, had de 300C kennelijk het gevoel dat we die bijzondere kennismaking wilden herhalen. Daarin had de Chrysler op zich wel gelijk, alleen hoopten we dat het pech-onderdeel achterwege zou blijven. Niet dus.

Daar stonden we, langs de A1 met rokende remmen. Een toevallig passerende bergwagen die even geen missie had besloot ons naar het nabijgelegen pompstation te brengen. Zoals je ziet kan zelfs een pechgeval onze avond niet bederven en kwamen we dankzij vriend Carlos op tijd aan bij het concert.

Inmiddels rijden we weer en is het kleine euvel verholpen maar door dit soort voorvallen, waarbij het ook dit keer weer niets groots was, hebben we soms wel even tijdelijk een soort haat-liefde verhouding met ons dagelijks vervoer, of het nou de Chrysler 300C van Maria of de eveneens van zes cilinders voorziene Alfa Romeo 166 van Carlo is.

Door deze spontane actie van de Amerikaan neemt hij nipt de leiding weer over van de Italiaanse sedan maar wie weet hoe snel dit weer kan veranderen.