Auto’s en emoties. Het is iets wat (voor mij dan in ieder geval) onlosmakelijk bij elkaar hoort. En over smaak valt niet te twisten, dat heb ik al heel lang geleden geleerd. Wat voor de één een droom auto is, kan zomaar voor een ander een ‘lelijk’ ding zijn. En ja ook ik heb best wel een ongenuanceerde mening over bepaalde auto’s hoewel ik toch de laatste tijd wat milder ben omdat ik het verhaal achter de auto bijvoorbeeld hoor en het dan beter begrijp. Neemt niet weg dat ik nog steeds veel nieuwe auto’s troosteloze, zielloze klompjes plastic vind.  

Voor het platform de Car Guys, waar ik ‘one of the guys’ ben, zijn wij eigenlijk iedere week wel op pad met een andere auto. Ik vind dat echt heel leuk en heb nooit eerder in mijn leven in zoveel niet Amerikaanse en moderne auto’s kunnen rijden. Soms ben ik op zo een auto op slag verliefd en breng ik hem met tegenzin terug. Oké oke… eerlijkheidshalve moet ik daar wel aan toe voegen dat het dan wel een auto van Amerikaanse makelij betreft. En soms denk ik leuk dat ik dit mocht ervaren maar doe mij maar weer mijn Chrysler. 

Een paar weken geleden kregen wij van de importeur een Mustang mee. Een Mach-E GT wel te verstaan. In een waanzinnige blauwe kleur. Nu ben ik echt niet van de elektrische bolides. Ik vind het namelijk ingewikkeld om te beseffen dat elektrisch rijden onze toekomst zou moeten zijn en ik snap de weerstand van heel veel mensen dan ook goed. Ik kan mij ook gewoon bijna niet voorstellen dat brandstof auto’s zullen verdwijnen. Mijn weerstand tegen die auto’s is denk ook wel het feit dat het in een moordend tempo door onze strot geramd wordt en ik kan daar persoonlijk niet zo goed tegen. Laat het vooral een keuze zijn. Want zoals altijd met dit soort zaken zie je een enorme tweestrijd ontstaan. En dat maakt het nog ingewikkelder want zo voelt het alsof je, ook al ben je een enorme ‘petrolhead’ en heb je bijna benzine door je aderen lopen, niet beiden leuk kunt of mag vinden. En ik moet zeggen dat na het rijden met die Mustang en geleerd te hebben waarom deze auto er nu feitelijk is gekomen ik hem dus echt heel leuk vind. Maar de reacties waren niet mals toen ik foto’s op mijn socials ervan had geplaatst. Blijkbaar was ik voor een aantal mensen ineens geen auto liefhebber meer. En is het feit ook aan een boel mensen voorbijgegaan dat het rijden van deze auto’s en erover schrijven en content mee te maken een nieuw, groot en heel leuk onderdeel is van mijn werk maar dat terzijde. Die reacties heb ik bij mij neergelegd. Ik kan het nooit voor iedereen goed doen dus doe ik gewoon wat ik zelf leuk vind. 

We hadden die Mustang niet zomaar opgehaald. Het weekend waren we uitgenodigd door de Mustang Garage in Zolder voor Mustang Fever, waar ze dit jaar 60 jaar Mustang mee vierden. Dus we konden er meteen een flinke proefrit mee maken. En ik blijf dat lastig vinden met een elektrische auto. Gelukkig kon deze een heel stuk verder met een volle accu dan de Fiat waar we mee naar Duitsland waren eind vorig jaar. Oké waar normaal het ronkende hart van de machine zit lagen nu een paar kabels met stekkers. Blijf het een gekke ervaring vinden maar dat terzijde. Eenmaal onderweg heb je niet meer zo in de gaten dat hij dat ‘hart’ mist. Ik ben niet heel vies van een lekker muziekje onderweg en dan liefst op standje ‘are you nuts?’ Alleen bij de Buick heb ik vaak de muziek zacht aan want die auto klinkt nu eenmaal ook gewoon goddelijk. Heel even testen hoe snel dat dan gaat leer je snel af als je hoofd en je maag van plaats dreigen te veranderen. Mama Mia wat een abnormale snelle acceleratie heeft die auto. Want serieus van 0 naar 100 in 3,7 seconden. Ja er zullen vast snellere wagens zijn maar ik vond dit meer dan genoeg. Wow. En iets wat ik eigenlijk alleen meemaak als ik in de Buick zit is dat mensen onderweg foto’s maken van de auto. Die kleur doet het hem ook wel maar er komt ook serieus een dikke machine aan.

Ergens vond ik het ook heel spannend om met een elektrische Mustang op een Mustang event aan te komen. Maar toch kwamen er wel wat duimpjes omhoog toen we het terrein opreden. En we waren niet de enige met een Mach-E. Her en der stonden ze ook tussen de klassieke Pony’s geparkeerd. Voor onze socials heb ik Adelbert geïnterviewd, de eigenaar van de Mustang Garage. Over een purist gesproken…  Toeval wilde dat hij ook een week lang rondreed in een Mach-E en dat nou juist hij de auto volledig omarmde in de Mustang familie. Niet als vervanging want dat kan nooit gebeuren maar wel als toevoeging. Ook hebben we nog gesproken met een andere echte Mustang liefhebber en ook nog eens de pr-manager van Ford Nederland. Hij had zijn eigen Mustang thuisgelaten en kwam voor de gelegenheid met een monsterlijke machine. Helemaal vers van de pers, de nieuwe S650 met bijna 500 pk en jawel een hele dikke V8. Het zal helaas wel een van de laatste auto’s zijn die met een brandstof motor de fabriek verlaat. En hoe leuk ik de ervaring met de Mach-E ook vond ik ben wel een beetje ongerust over de toekomst van onze geliefde auto’s. Kan ik straks nog wel met de Buick cruisen? Maar dat wekt bij mij weer hele andere emoties op… 

Deze column komt uit Auto Motor Klassiek, waarvoor Maria al meer dan tien jaar iedere maand een column schrijft.