Ik heb al veel auto’s in bezit gehad en op één uitzondering na zijn het allemaal Amerikaanse auto’s geweest. Die ene vreemde eend in de bijt was een Audi A8 uit 1996. Voor mijn begrippen was dat toen best wel een nieuwe auto. Van binnen was hij trouwens ook nieuw, niet te geloven hoe keurig die auto eruitzag voor zijn leeftijd. En het leuke van een ‘nieuwe auto’ is dat je er altijd een cadeautje bij krijgt…

Zo ook in de Audi. In de A8 lag, toen ik hem ophaalde, een startbooster. Nou, als dat geen vertrouwen geeft… Geloof mij, ik had hem nodig ook. Er was een defect aan het contactslot waardoor de auto vaak in zijn accessoire-stand bleef staan, alleen dat wist ik nog niet direct. Ik was soms met een soort mobiele discotheek onderweg, hij had geregeld een volledige disco lichtshow met de verlichting, dat bleek dus dezelfde oorzaak te hebben. Uiteindelijk had ik het euvel gevonden en verholpen en er dus een start booster aan overgehouden. Die disco show had ik ook met de 300C die ik een jaar geleden heb gekocht, alleen lag dat aan de lichtschakelaar. Verder was hij redelijk karig qua verborgen schatten. Hoewel, in de cd-wisselaar waren toch een paar cd’tjes van Led Zeppelin achtergebleven dus ik wil helemaal niet klagen. Leuker was het toen ik een Impala kocht uit 1967 en er een gevarendriehoek in lag. Niet zomaar eentje, nee, een écht oude met lampjes erin en een giga-lang snoer voor de sigarettenaansteker. Zie je het al voor je? Dertig meter over de vluchtstrook met je verlichte gevarendriehoek. Niet vergeten op te ruimen voor je weer gaat rijden! Later, tijdens het vervangen van de vloerbedekking van diezelfde Impala, kwamen er allerlei stukken krant en handgeschreven bonnetjes en briefjes tevoorschijn. Best een raar idee dat die, aan de datum te zien, daar al een jaartje of 30 gelegen hadden.

Echt waardevolle spullen heb ik nooit gevonden in de auto’s die ik kocht. En als ik een auto verkocht zorgde ik er natuurlijk ook voor dat ik zelf ook geen dingen erin liet liggen waar ik aan gehecht was, maar toch raak je wel eens dingen kwijt. Vorig jaar kreeg ik van mijn verkering een op maat gemaakte RayBan zonnebril. Met, hoe kan het ook anders, in de pootjes een lief tekstje. Ik straalde nog harder dan de zon natuurlijk door dit lieve gebaar. En je kunt je voorstellen hoe er ik een paar weken geleden van baalde dat ik er voor een trip naar Italië achter kwam dat ik die bril dus helemaal nergens meer kon vinden. Voor deze trip zouden we in stijl reizen met een nieuwe Alfa Romeo Tonale maar eenmaal bij de importeur aangekomen bleek deze auto te zijn verkocht en zo kregen we per toeval de Giulia mee waar we in oktober 2023 een roadtrip mee hebben gemaakt naar Milaan. Ik was in mijn nopjes met dit zwarte racemonster maar baalde nog steeds stevig van mijn zoekgeraakte zonnebril. Zelfs tijdens de reis zaten we nog te verzinnen waar hij dan toch nog kon liggen. En ineens hadden we het, hij zat vast nog in de strandtas van een van de laatste stranduitjes. Bij thuiskomst was dat zo een beetje het eerste wat ik deed, die strandtas ondersteboven keren. Helaas was de teleurstelling groot dat hij ook daar niet in lag. Ik vond het echt niet leuk. Het simpele feit dat ik echt nog nooit een zonnebril kwijt ben geraakt en nog eens extra dat het dan ook nog die speciale was van mijn verkering. 

Een paar dagen later moest de Giulia weer terug naar de importeur. Na onze trip was de auto wel toe aan flinke schoonmaakbeurt. Het is natuurlijk niet meer dan logisch dat je de auto net zo schoon weer inlevert als hoe je hem meekrijgt. Na zo een lange roadtrip heeft zo een auto iets meer aandacht nodig, dus mijn verkering wilde er zeker van zijn dat hij in alle hoekjes en gaatjes brandschoon was. En terwijl hij op zijn knieën naast de auto lag om ook goed onder de voorstoelen te stofzuigen zag hij ineens een zonnebril hoesje liggen. RayBan notabene. En toen hij erin keek zat de bril er ook nog in. Die zou dus mee terug naar de importeur gaan, om de rechtmatige eigenaar op te sporen. Deze auto’s worden uitgeleend aan autojournalisten en influencers dus het moest zonder al te veel moeite op te zoeken zijn wie er allemaal in gereden had. Toen hij de bril nog eens aan een nadere inspectie onderwierp viel zijn oog op de bijzondere kleur pootjes, en… de lieve tekst die hij er zelf in had laten zetten. Dit was MIJN bril!!!! Die dus tijdens de eerste Milaan trip ruim 7 maanden geleden per ongeluk onder de voorstoel terecht was gekomen en die daar al tijd is blijven liggen. Hoe bedoel je waanzinnig toeval, deze auto zouden we niet eens mee hebben gekregen. Wat was ik blij!!!

Ik was zo blij dat hij weer terug was. Een paar dagen na onze terugkomst zaten wij als de Car Guys in de jury voor Octane Magazine tijdens de Historic Zandvoort Trophy. Het was een zonovergoten dag dus die bril was meer dan welkom tijdens het jureren van de meest geweldige en bijzondere klassiekers en youngtimers. Na het harde werk konden we nog even een rondje lopen om te kijken naar al het moois. Alle merken en bouwjaren door elkaar. Heerlijk hoe alles door elkaar staat, een Ford Torino uit 1970 staat gewoon naast een youngtimer Audi A8. Maar wacht eens even, dat kenteken, dat komt me bekend voor… dat is die vreemde eend in de bijt die ik een paar jaar geleden ook in bezit heb gehad!

Deze column komt uit Auto Motor Klassiek, waarvoor Maria al meer dan tien jaar iedere maand een column schrijft.