Mijn leven bestaat op het moment uit zoveel leuke klussen dat ik voorzichtig weer durf te denken aan het afronden van mijn Buick-project. Hij staat al een paar jaar op de nominatie voor een harttransplantatie en het lijkt er nu op dat ik binnenkort ‘Go!’ kan roepen tegen de chirurg van de Buick.

Ik ben er ook wel weer aan toe, aan mijn klassieker. De laatste tijd staat de oprit namelijk vol met de nieuwste-van-de-nieuwste modellen van allerlei merken. Het gaat van gloedjenieuwe Jeep Grand Cherokee tot net geïntroduceerde, zucht, elektrische Fiat 600e en van zachtgeveerde Citroën C5 tot snaarstrakke Lexus RX500h F Sport. En die laatste, stiekem wel één van mijn favoriete testauto’s, liet mij pasgeleden weer even flink verlangen naar mijn paarse gevaarte. De Lexus hadden we een week mee naar de Winter Trial, waar ik vorige column al genoeg over heb verteld. De auto had allerlei veiligheidspiepjes waarvan ik moordneigingen kreeg. Die nieuwerwetsche auto’s zijn echt soms best wel heel gaaf maar al die waarschuwingen: bleeeeeugh… Kunnen die auto’s niets aan doen, de meeste zijn tegenwoordig blijkbaar verplicht. Maar ik kan er niet aan wennen. En oké, ik kan aan meer niet wennen, zoals de 360 graden achteruitrijcamera met loeigroot scherm. Bij het achteruitrijden keek ik over mijn schouder door een grotendeels door hoofdsteunen afgedekte donkere achteruit waardoor ik vrijwel niets zag. Naast mij een luid keel schrapende verkering. Vragend keek ik hem aan: “Wil je soms wat zeggen?” Hij bleek naar het enorme scherm te kijken waar loeischerp en kraakhelder alles goed te zien was wat er achter ons gebeurde. Ik ben er niet aan gewend en ik zal er nooit aan wennen.

Onlangs haalden we dezelfde auto nog even op voor wat filmwerk. De importeur vertelde al dat hij een software-update had gehad en iets in me hoopte dat dat goed nieuws was en er misschien wat piepjes uitgeschakeld zouden zijn. 

Ik reed op de A27 naar huis als mijn passagier van de rechterstoel oppert dat er een 300C SRT in de verte rijdt. Als we naderen is mijn blik natuurlijk even volledig afgewend tot de strakgelijnde achtcilinder. Voor mijn gevoel duurt dat moment maximaal twee seconden als de Lexus me toe-piept met een melding in het display: “Ga rechtop zitten! Gezicht niet gedetecteerd!” Waaaaat? Heb ik eindelijk een verkering die niets aan te merken heeft op mijn rijstijl en zonder zich aan deurgrepen vast te houden naast me zit, begint mijn auto te zeiken dat ik het niet goed doe! Pfffffff!

De Lexus heeft daarna een week lang zijn best gedaan me in te pakken. Dat is redelijk gelukt en dus heb ik zijn voortdurende drang het beter te weten wél vergeven maar vergeten doe ik het niet.

Het lijkt een klaagzang maar dat is het absoluut niet. Toen we een paar weken geleden niet één maar twee nieuwe testauto’s tegelijkertijd hadden bedacht ik me wel even hoe fijn het allemaal gaat. Want heel eerlijk: een jaar geleden had ik niet kunnen dromen dat ik zo ontzettend veel auto gerelateerde klussen deed. Het begon allemaal een half jaar geleden, met De Car Guys. Een platform waarop we leuke autotrips en reizen konden delen. Inmiddels is het een visitekaartje van wat we allemaal kunnen. En inderdaad, hoe zakelijk die nieuwe tak ook is, het is ook privé sinds de bijzondere proefrit met mijn 300C heel erg gezellig met de andere Car Guy, waarmee ik ongeveer een miljoen interesses deel. Dat maakt dat we eigenlijk altijd leuke dingen doen en die dan heel vaak weer tot mooie dingen voor De Car Guys leiden.

Zelf heb ik altijd al honderd ideeën (per week) en ook de andere helft heeft die eigenaardigheid. Feit is dat je met zijn tweeën veel meer dan het dubbele gedaan krijgt. En dus lijken de waanzinnige projecten zich op te stapelen op het moment. Na de Winter Trial is het over een aantal maanden tijd voor Amsterdam – Paris, een geweldige rally voor prewar auto’s waar we wederom onze kunsten mogen vertonen. En dan zijn er nog de video’s die we samen met Nick Aaldering van Gallery Aaldering maken. Kantoordagen zijn er ook, met de vormgeving van diverse magazines en het ontwerpen voor diverse klanten in de autowereld. Sinds we met De Car Guys aan de gang zijn melden ook de nodige importeurs van diverse automerken zich: we weten even niet wat ons overkomt, met enorm leuke relaties en vrijwel iedere week andere auto’s voor de deur.

Zoals ik al begon: binnenkort hoop ik dat mijn paarse gevaarte weer de weg op komt. Als hij klaar is zal dat niet ongemerkt voorbijgaan, de camera’s hangen al aan de laders, en de andere Car Guy kan niet wachten tot hij de Buick voor het eerst gaat zien en het dus niet meer over de Fata Morgana-Buick gaat.

Ik kan me niet herinneren dat ik de laatste jaren zo lekker in mijn vel heb gezeten. Daar gaat zelfs een irritant corrigerende nieuwe auto niets aan veranderen. Laat de zomer maar komen, nog nooit stond mijn agenda zó vol met zó veel leuks!

Deze column komt uit Auto Motor Klassiek, waarvoor Maria al meer dan tien jaar iedere maand een column schrijft.