De 24 uur van Le Mans. Oké, in mijn geval de 100 uur van Le Mans, waarvan ik 41 uur achter elkaar wakker ben geweest. Was ik gesloopt? Total loss zelfs. Was dat het waard? Ja, iedere seconde, wat een waanzinnige ervaring. 

Bij de Car Guys, waarvan ik de ene helft ben, viel een tijdje geleden een droom uitnodiging van Mobile 1 Racing op de digitale deurmat. Of we mee wilden naar Le Mans? ‘We’ inderdaad, niet eens één persoon maar beide! Ik moest mezelf even heel hard knijpen. JA! Natuurlijk willen wij mee! Mobile 1 Racing is de partner van Penske Porsche, JOTA Sports, GAZOO Racing Toyota en Cadillac Racing. En vooral die laatste past natuurlijk compleet in mijn straatje.

De voorpret was enorm met het online volgen van de teams. En toen langzaam maar zeker ons programma voor in Le Mans vorm begon te krijgen werd het nog veel en veel gaver. Voor ons stonden interviews gepland met een rijders zoals ex F1 wereldkampioen Jenson Button en voormalig F1 coureur Alexander Wurz. 

De avond dat we aankwamen werden we naar een waanzinnig kasteel gebracht in een pittoresk Frans dorpje. Daar konden we kennis maken met de andere genodigden. Het was een select gezelschap van journalisten en influencers uit Europa. Met deze mensen en een aantal mensen van Mobile 1 zelf zouden wij de aankomende dagen dit avontuur gaan beleven. Het was een geweldige avond waar alles tot de puntjes geregeld was voor ons. Maar omdat ons programma de volgende dag om 7.15 al zou starten werden we braaf op tijd naar ons hotel teruggebracht. 

Vroege wekker

Ik ben niet zo een ochtend mens. Kwart over zeven vind ik gewoon echt nog midden in de nacht en meestal ben ik mijn bed niet uit te fikken maar op een of andere manier stond ik om 6.15 fris en fruitig en nog net niet fluitend naast mijn bed. Ik was nog eerder klaar dan de andere Car Guy, uniek! We deelden ons hotel met gasten van Ferrari dus de parkeerplaats was al een attractie an sich, met al die supercars. Het hotel lag op een uurtje rijden van het circuit. Dat was nog een geluk want de meeste hotels in Le Mans en de wijde omgeving zijn voor de aankomende tien jaar al gereserveerd tijdens de races. Ik was al lang blij dat ik niet in een tent hoefde te slapen, hoewel ik het er waarschijnlijk ook voor over had gehad. En dat zegt veel, héél veel!

Op naar de baan…

Aangekomen bij het circuit werd ik een beetje overvallen door de grootsheid van alles. En door de fans. Het was bijna niet te bevatten wat voor event dit is. Het leek op een gigantisch festival maar dan nog leuker want het rook er naar benzine, bandenrubber en er waren overal raceauto’s! Ons programma was moordend vol maar zo ontzettend gaaf.

We kregen de kans om in de pitboxen te kijken bij de verschillende teams en te zien hoe zij zich voorbereiden op de race. En ieder team doet dat weer net even anders. Zo was er één team wat een choreograaf had ingehuurd om te zorgen dat de monteurs zo efficiënt mogelijk rond de auto konden bewegen. En een ander team was weer heel erg bezig met voeding en hadden echt een voedingsdeskundige die de hele dag de glucose levels van de rijders in de gaten hield. Dingen waar ik echt nog nooit bij stil had gestaan.

Ook de hoeveelheid brandstof en banden die er tijdens 1 race door heen gaan. Echt ik klaag nooit meer als ik moet tanken. 1 liter racebenzine kost 7 euro en een hypercar verbruikt in zo een weekendje een kleine 10.000 liter. Oops. 

Buicks en Cadillacs: feest in Le Mans

De dag voor de race waren wij uitgenodigd bij de Cadillac Hospitality om de start bij te wonen van de Drivers Parade, in het dorpje zelf. Een tent midden op een plein met een te gek uitzicht op de parade. Waanzinnig om te zien hoeveel mensen er op de been waren om hun favoriete teams toe te juichen. In de meest extravagante voertuigen kwamen de teams voorbij. Supercars maar ook heel veel klassiekers. Ik heb zelfs 2 Buicks geteld!! Ook hier ontbrak het ons aan niets. Maar omdat wij hadden bedacht dat we de race wel helemaal wilde zien moesten we proberen een nachtje flink te slapen zodat we dat ook zouden volhouden. Dus dwars door het feestgedruis togen wij weer naar de bus die ons terug naar het hotel bracht. 

De volgende ochtend begon al vroeg. Om 8.00 uur zaten wij weer in de bus richting circuit. Ik voelde een soort gekke kriebels in mijn buik van de spanning. Raceday!!! Op het circuit was het ineens abnormaal druk in vergelijk met de dag ervoor. Voor ons was het goed geregeld. We waren de hele dag te gast bij de Porsche Lounge. En of het nog beter kon, dit gebouw had een enorm dakterras waarbij je zo de pitstraat in kon kijken en we zaten letterlijk bij het startpunt van de race.

De dag was nog maar net begonnen en iedereen was aan het aftellen tot het 16.00 uur zou worden en de race van start zou gaan. Wij hadden eerst nog een vol programma maar daar vertel ik je heel graag meer over in de volgende editie van de AMK, want een spektakel als dit past écht niet in één column…

Ga hier verder naar deel 2.

Deze column komt uit Auto Motor Klassiek, waarvoor Maria al meer dan tien jaar iedere maand een column schrijft.