Knettervroeg waren wij op het circuit, ons programma was weer propvol dus de tijd was hard nodig. We begonnen de dag in een zonovergoten Le Mans 2024. Het circuit lonkte maar niet voordat we in de Porsche lounge een heerlijk ontbijtje naar binnen hadden gewerkt. Sjemig, afzien hoor, zo een tripje…

Vervolg van deel 1.

Onze dag startte wederom met een garage tour, ditmaal mochten we een kijkje nemen in de keuken bij Penske Porsche. Ook dit was weer zeer indrukwekkend. Alleen al de hoeveelheid mensen die achter de schermen bezig zijn met de race, en dan nog alle die mensen die in Duitsland mee zitten te kijken. Het hele ‘zenuwcentrum’ beginnen ze al een maand voordat de race begint op te bouwen. Voor de bouwers en de crew is het eigenlijk meer ‘De maand van Le Mans’. 

Meer dan alleen racen…

Na de tour hadden we even vrij en dus konden we wat sfeer proeven. En wat was dat geweldig. Overvolle terrassen, blije mensen en een giga podium met livemuziek. Zeker niet de minste bands, die avond stonden de Simple Minds gepland. Oja, niet te vergeten; er stonden ook heel veel stands met bijzondere auto’s. Door alles wat er gebeurde zou je haast vergeten dat over enkele uren de strijd voor de gouden beker zou losbarsten. Wij moesten weer op tijd terug zijn in de Porsche lounge voor een lunch. Daarna mochten we deelnemen aan de gridwalk. Overigens was de lunch een broodje hamburger. Dat is altijd goed, maar deze had ook nog eens een Porsche-logo in het broodje!

De baan op!

De gridwalk was indrukwekkend. Met een kluitje genodigden stonden we te wachten tot het circuit openging. Een kijkje in de pitbox was al heel gaaf maar nu stond ik ineens gewoon op het asfalt van Le Mans 2024. Daar waar over een paar uur al die supermachines meer dan 300 rondes overheen zouden scheuren. Op de baan stonden alle teams en hun auto’s. Ik denk niet dat ik een woord heb voor wat dat kan omschrijven. Het was meer dan overweldigend. Om die machines voor de race nog zo te zien staan blinken met de rijders ernaast was wel een hele bijzondere ervaring. Tussen de auto’s en het publiek door liepen exotische danseressen en werd er door verschillende artiesten muziek gemaakt. Echt heel lang konden wij er niet rondlopen, er moest geracet worden. We verlieten de baan niet zonder een paar steentjes uit de grindbak mee te nemen. Een mooi aandenken. 

3. 2. 1. Go!

De race begon voorspoedig, het was zonnig en droog en boven op de Porsche lounge was een enorm dakterras. De ideale plek om de race van start te zien gaan omdat het terras uitzicht over de start gaf. Wat een geweld om al die machines nu op volle kracht voorbij te zien en vooral te horen komen. Na een paar rondjes besloten wij een verdieping lager een lekkere loungebank te zoeken en onder het genot van hapjes en drankjes de race verder te kijken. Heel spannend was het in het begin nog niet. Er waren geen noemenswaardige incidenten en er was natuurlijk nog niets over te zeggen wie de race ging winnen. De rijders van Cadillac waren wel steeds hoog in de top 5 dus mijn Amerikaanse autohart begon het stiekem toch wel heel spannend te vinden. De zon ging onder en de rijders bleven ongestoord doorgaan met racen. Het was een mooi gezicht om het donker te zien worden en zo te genieten van de machines en hun achterlichten te zien verdwijnen in de nacht. Van onze groep genodigden waren wij de enige ‘die-hards’ die de nacht bleven.

Indianapolis

Rond half 1 werden wij nog opgehaald om te kijken in twee specifieke bochten, de Indianapolis en de chicane bij Hunaudieres. En ja, ook daar stonden we natuurlijk in een hospitality-tent met hapjes en drankjes. Toegegeven, best wel decadent om overal zo van de race te kunnen genieten. Het was echt heel leuk even een andere hoek te zien en om te ervaren hoe de rijders door de bochten knalden. Zo dicht op elkaar dat ze elkaar soms echt raken, met alle gevolgen van dien. Eenmaal terug in de lounge werd het daar leger en leger. En op een lekkere loungestoel bij het raam konden we zo de nacht doorbrengen. Het begon keihard te regenen, en wel zo hard dat het voor de rijders nog onverantwoord was om op volle snelheid de baan over te gaan. De safety car werd ingezet en daar moesten de rijders achter volgen.

Vanuit het raam leek het op een slakkengangetje te gaan maar die safety car scheurde alsnog met een flinke snelheid over de baan. Al met al heeft dat hele stuk bijna de rest van de nacht geduurd. Bijna 6 uur hebben de auto’s in die setting gereden. Het was nog steeds spectaculair maar voor rijder en auto was het natuurlijk funest. In de onboard-cams waar wij naar konden kijken op een groot scherm in de lounge zag je ook dat de rijders, zelfs met nog best hoge snelheid, moeite hadden om zich goed te blijven focussen. Om ons heen in de lounge lagen de weinig aanwezigen bijna allemaal te slapen. Toen we elkaar aankeken en zeiden dat het best wat frisjes werd binnen, keken we tegelijkertijd naar de overkant, waar toeschouwers onder een dekentje, languit over drie harde kunststof kuipjes in de regen lagen te slapen. Misschien moesten we maar niet te veel klagen vanaf onze zachte stoelen.

De laatste uurtjes…

Wij hadden ons verheugd op een spectaculaire zonsopgang maar het was grijs en het regende nog steeds. Uiteindelijk nam de regen af en konden de wagens weer volle vaart. Langzaam kwamen er ook weer steeds meer mensen de tribunes op en nu was het afwachten wie dan toch deze race zou winnen. Cadillac bleef het goed doen tot er één van hen in de grindbak terecht kwam en deze kostbare tijd bleek de rijder niet meer goed te kunnen maken. De race werd uiteindelijk gewonnen door Ferrari op plek 1 en 3 en de tweede plaats was voor Toyota, met als één van de rijders de Nederlandse Nyck de Vries. Het publiek in de Porsche lounge bleef redelijk stil na deze uitslag. Ik was er ook stil van. De tijd was voorbij gevlogen en ik kan nu nog steeds niet goed bevatten dat ik dit spektakel op deze manier mocht ervaren. Want om heel eerlijk te zijn, Mobile1 Racing heeft mij voor het leven verpest door mij op deze manier de race te laten beleven.

Deze column komt uit Auto Motor Klassiek, waarvoor Maria al meer dan tien jaar iedere maand een column schrijft.